‘Een dagje buiten het zorgcentrum geeft energie’

Rosanna Cappellaci (79) geniet met volle teugen van een dagje GaiaZoo en dat maakt ze duidelijk met een stralende lach, drukke armgebaren én in rap Italiaans. Haar zoon Adamo begeleidt haar. Dat is vaste prik want moeder en zoon hebben een hechte band samen.

“Ik ga vrijwel elke dag even bij mijn moeder op bezoek,” vertelt Adamo. “Ik woon in de buurt, dus dat is goed te doen. Even koffie drinken, samen televisie kijken, een stukje wandelen, ze vindt het allemaal even heerlijk. Soms neem ik haar mee naar een evenement, zoals onlangs nog het Sint Rosa Festival in Sittard. Het is inmiddels traditie dat we op zaterdagmiddag filmmiddag hebben in Lemborgh. Dan neem ik een dvd mee en kijken we met een hele groep bewoners naar een leuke film. Hartstikke gezellig.”

‘Tutto’ is lekker

“Mijn moeder woont sinds 2015 in zorgcentrum Lemborgh in Sittard. Ze kwam er terecht na een val waarbij ze haar heup brak. Ze kan sindsdien niet meer lopen vanwege een pin in haar been en moet met veel dingen geholpen worden. Eten en drinken kan ze gelukkig nog prima zelf.” Dat is wel zo prettig, want als echte Italiaanse vindt Rosanna lekker eten erg belangrijk. Op de vraag of ze het eten bij Lemborgh lekker vindt, komt een bevestigend “Si”. Wat ze dan het lekkerst vindt? ‘Tutto’. “Alles is even lekker,” vertaalt Adamo.

Nieuwe herinneringen

Adamo vindt het fijn dat Lemborgh activiteiten zoals een bezoek aan GaiaZoo organiseert. “Het is echt een dagje uit. We lopen wat door de dierentuin, eten een hapje in het restaurant en eten straks nog een ijsje. Mijn moeder leeft er helemaal van op.” “Dat is precies de bedoeling,” zegt Gonny Kuypers, coach Waardigheid & Trots van Lemborgh. “Een dagje buiten het zorgcentrum geeft energie, nieuwe prikkels en na afloop een mooie herinnering. Voor onze bewoners én hun mantelzorgers.”

Gonny Kuypers
Coach Waardigheid & Trots, zorgcentrum Lemborgh.

Gonny Kuypers is coach Waardigheid & Trots bij Lemborgh. “Een hele mondvol,” lacht ze. “Ik begeleid het personeel om te kijken naar de mens achter de cliënt, goed luisteren naar hun wensen en behoeften. Het komt er simpel gezegd op neer dat wij voortdurend aan onze bewoners vragen wat ze willen, in plaats dat wij dat voor hen bepalen. Elk jaar met hun verjaardag, en afgelopen jaar ook met Kerstmis, mogen onze cliënten een wens doen. Dat gaat meestal om kleine dingen, zoals nog eens een ijsje eten, een dagje naar de dierentuin of Mondo Verde. Vandaag komen we dus aan een van die wensen tegemoet. Zo’n 30 bewoners, familieleden, medewerkers en vrijwilligers zijn van de partij.”